Karşı karşıya

Vazgeçtim, vazgeçtim ben sokak, sokak gezmekten
Uyanmayan bedeni topuklayýp ezmekten

Çekildim utanarak bakmadan hiç arkama
Korktum ki sarýlacak kaldýrýmlar yakama

Adýmýmý eþik den içeriye atýnca
Ortaya çýkmýþ oldu umulmaz bir sakýnca

Dikildi bir kaldýrým kapýmýn tam önüne
Rastlamak mümkün deðil gideceði gününe

Mahpusum artýk bende kafeste bülbül gibi
Görünmüyor düþtüðüm uçsuz kuyunun dibi

Bütün cesaretimi toplayarak yürüdüm
Gelmeyen bedenimi direndikçe sürüdüm


Nihayet kaldýrýmla karþý karþýya geldik
Þehirden ayrýlarak sakinliðe yöneldik

Bir sekiye oturdum çýnarýn gölgesinde
Birbirimizi seyre daldýk bülbül sesinde

Ne kaldýrýma doydum nede kaldýrým bana
Bu rüya bitmez her hal ne lüzum var yalana


Sosyal Medyada Paylaşın:

zafer yılmaz Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

Esrarlı Gece BAHAR Dokunsam ağlarmısın ? sevgili Karun’a Sabır Dağların gözyaşı Cennet ayaklarının altında anne O ‘ da gitti biz kaldık Ve Dostlarım Üşür… Kaldırımlar