yaþamýn konuðuydu dünyanýn hücresine
üþüyordu kendinden sesin yankýlanýrken
bir eðlence deðildi sürgünlerde paþamýn
yakýlanýrken sevda gönlüne göre buldun
omuzlarý göçerken sonsuzluða susanmýþ
dar bir geçitten geçer tökezlemeden öte
usanmýþ gönüllerde yaðmur yüküne teni
giyinmiþ alkýmýnda yitirmiþ renginde var
akça sakalýndan kýl aðarmýþ gecelerden
bir düþ kurmuþ kendine sýrçalý sarayýna
ortalýk kararýnca dolunay doldun pakça
bir ayýna gelmiþti eðdi durdu boynunu
baþýndan daðý taþýr umudu yoklanýr hep
çevirdi gökyüzüne sorgulandý kendinde
kep giydiði günlere özleminden duyardý
umarsýzlýðýndan kork aðlanýlan devirdi
türkülenir yürekte daðladýðýn sinenden
bulutun gözyaþýnda ýslandýðým günlere
ozan efem gönlünden nicesi terk ilenir
dünlere geri dönüp unutamadýðýn dost