Ve güneþ yeryüzüne iner bazen, aydýnlanýrsýn. Dolunay doðar köþedeki evin penceresinden Hem de gecenin zifirisinde. Isýnýrsýn. Yanarsýn.
Kaybedersin yolunu, yaðmur akar sele döner Katar senide önüne, kýpýrdatamazsýn kolunu kanadýný Bittim artýk dersin. Kapatacakken gözünü dünyaya Bir can simidi atýlmýþ gibi boynuna, çeker seni, gözleriyle Sevinmeden üzülmeden üþürsün, deli gibi titrersin bazen.
Biriktirdiklerini en yakýn çöplüðe gömmen þart olmuþtur artýk Yerini hatýrlamayasýn diye hiçbir emare býrakmadan hem de. Düþünmenin zamaný deðildir aslýnda, yaþaman gerekir bazen…
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
muharremali Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.