hayel kırıklığı...

Þimdi yollar kapalý ,
Kar yaðýþý baþladý.

Sabahlara kadar yazmaktan,
Ayazý koklamaya baþladým...

Gün bitmedi, öglen yaðýþlý.
Sýrtýna düþen yaðmuru taþýdý.
Kaldýramadýðý yerde çöktü,
Gözlerinden gelen kanlý yaþtý.

Kýpkýrmýzý bir yol kesildi,
Gözlerimden düþen kanlan elbet.
Kapattým gözlerimi ,kan kokusunu takip ettim...
Sonu benim olmayan yerdeydim...

Uyumadan yýllar gecirmiþ,
Gözlerini açmýþ kanlý kanlý bakmýþ,
Güzellik uðruna kendinden geçmiþ,
Ne mal ne ruh eline geceni vermiþ.

Ne uykusuz geceler ,
Ne kanlý gözler...
Ne sýrtýna yük ettiði yaðmur ,
Hepsi aradýðý bir güzellik içindi.

Hiç bir þeyin ayný durmadýðý gibi,
Yýllar sonra gözlerini açdýðýnda,
Neler vermediði güzellik...

Her açan gülün sonu gibi,
Ne dikeni diken ,
Ne de sapý sap...
Topraga güçle tutunuyor,
Güneþe yüzünü dönmesi, günler alýyor...

Tuttup kopartýyor,
Kurutup saklýyor...

Ben kurululmuþ bir gül için savaþmýþým,
Solup yaprak döken bir gül için yýpranmýþým,
Meðer ben ne salakmýþým,
Yapraðýndan düþen bir damla yaþa kanmýþým

Topraðý sýmsýký tutan köküne hayran,
Kendini koruyan dikenlerini sevmiþim.
Þimdi ne sapý toprak tutar,
Nede dikeni kendini kollar.
Zaman çok þeyi almýþ,
Saklý güzellikleri bile bitmiþ,
Ne göz yaþý ,
Ne de adýmý haykýran sesi ...
Uzattýðý sicacýk elleri...
Her þey bitmiþ...

Hayel kýrýklýðý....

Sosyal Medyada Paylaşın: