ödünç bir temmuz sokuldu içime
ürperten bir soðukluk öncesinde
protest bir gülüþ
ve amperi yüksek bir titreþim
çarpýþtýlar havada...
bir gemi daldý ansýzýn irislere
karantina yaðmurlar aþtý boðazýn bendini
tutamadý bu kadar sevinci göðüs kafesi
badireler uzandý katar katar
bol biberli günler
þeytan taþlayan kahýrlar
sustu þiir
gülüþtü afrikalý çocuklar
týrmandý kývanç tepeye
ve
gülen diþlerin arasýna süzüldü tuzlu inciler
maviydi bahtiyar yaðmurlar...
dilimden önce aklýmýn paratoneri yuttu çeraðý
mezardan çýkan bir ölü þaþkýnlýðý bu
ne çok beklemiþtim oysa
hazýrlanmýþtým hayaline
ve hep bir cevabým olurdu içerimde
bir gün aniden karþýma çýkarsýn çaðý
sustu orman
þaþkýn üveyikler göründü göðün üçüncü katýnda
soluk borusundan geçti halatlar
esinden düðümlendi , kýrýldý sesim
evet
dünya küçüktü bir insanýn dilinden!
bunca yýlýn hüznünü okudum konuþmadan
ve tanýdýk bir koku
evet
evet, fesleðen bu!
kýzmadým
hatta mavi bir buse kondurdum
okþadým o pamucak tenini
üzüldüm bile sayýlýr o hâline
bilmem farkettin mi
seversem ölümüne severim! güldüm sana , hýnzýrca
farkýndaydým
kýzýl bir nutfe düþürmüþtüm aklýna
evlenmiþtin!
ki ;parmaklarýn saklanýyordu avuçlarýna!
hatýrlamýþtýn
ölmemiþtin ve yaþýyordun hâlâ...
teessüfe gerek yok
hayaller hep büyük, oysa küçücük dünya...
sen büyüdükçe, hayaller k ü ç ü l ü y o r iþte istemsiz
gerçeðin acý esareti altýnda
’’seni gördüðüme sevindim’’
acý bir þarkýnýn nakaratýymýþ aslýnda
acaba saðanaðýnda sýzdýran bir þemsiye
temize çekilirken anýlar
mavi k o y u l u y o r iþte hayatýn gerçek fýrçasýnda
ve acýtýyor keþkelere dokundukça...
(...Yüksek bir düþünce uçuyor sadece beynimde, kendimle konuþup cevaplayamadýklarým.
Depreþti görünce iþte , ama nedense ’eskisi gibi deðil’hiç kýzamadým sana...
Farazi sevmeleri yakmýþtýk önce deðil mi? ’’biz baþkayýz’’ þarkýlarýnýn huzurunda. Bir ay þahitti bir de delidolu geceler...
Ama boþver, biri hergün bir baþka aydýnlýðýn altýna yatýyor! diðeri yüzünü açtýðýnda bakacak yüzümüz kalmýyor zaten!
Üstelik, yemine deðen kelimeler gibi lokmalarda küçüldü, yenildi zamana, ...
Üzülme; unutkanlýk bile hastalýktan sayýlýyor artýk
iþte kimi unutamadýðýna hasta kimi de z/amanla unutmaya mecbur kalýyor!
Ama boþverelim bunlarý kimseyi boðmasýn faili mecburi zan!
Hem, zaten ilaçlýktan çýkalý çook oldu zaman!..)
TopraðýnSesi
.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.