Evdeki huzur
“Mutsuz evli âdem muhabbetleri – 1” Meyhanelerin birinde Þerefine ulan, þerefsiz seni…
Len bana bak, eðer bu dünyada
Sen istemeden veren bir hatunun varsa
Sen, harbi çok þanslý bir itsin, kýymet bil…
Kadýnlarda laf mý biter? Ýstemesinler,
Bin bahaneleri dünden hazýrdýr.
Aðzý kokar, söyleyemezsin
Ama o söyler, baðýra çaðýra söyler
Israr etsen sabaha kadar küser.
Ertesi günde bakmaz yüzüne.
Ne kahvaltý koyar önüne
Ne taze bir yemek akþama
Asar suratýný, sanýrsýn ki
Anasýný öldürdün…
Evde huzur olmadý mý
Duramazsýn bi dakika
Kaç nere istersen
Peþinden gelir
Mutsuzluk.
Bi þarkýcý hatun vardý, taze dul,
Kafadar biri. O dediydi bir gece, takýlýyoruz
Memlekette aile geçimsizliðinin baþ sebebi
“
Karýlarýn kocalarýna vermemesi ” diye
Þaþýrdým ilk duyunca, haklýymýþ ama.
Gerçi kendisi neden boþanmýþ
Ne ben sordum, ne o söyledi
Muamma vesselam kadýnlar
Anlamak nafile çaba.
Tam iþlerin týkýrýna girer
Baþlar laga lugaya,
Niye geç geliyorsun?
Bizi ihmâl ediyorsun!
Sen bizi sevmiyorsun…
Gün geçer, devran döner
Bozulur iþlerin, ilk lafý o sokar yine
“Zaten ne zaman bir þey becerdin ki,
Belliydi bu iþinin de böyle olacaðý.”
Nasýl sýkýlýr canýn, nasýl döner nevrin
Þeytan der sýk gýrtlaðýný, çocuklar.
Onlara acýrsýn, sabredersin,
Kaçar gibi, çýkarsýn evden…
Bir malzeme daha verdin eline iþte
Yeni bir koz. Kullanýr, hiç düþünmez.
Komþulara, akrabalara rezil eder seni
Ne yapar eder haklý çýkar, marifetidir
Sonra görürsün, keyifle kurulur köþesine
Kahvesini yudumlar umarsýz, gamsýz.
Zafer kazanmýþ komutan gibi, akýlsýz.
Ondan sonra akýl verir birde
Yeni yuva kuracak olan kýzlara
Duyar þaþarsýn, hep ezber, beylik laflar
“
Koca evin direðidir, reisidir. Sabýr þart…”
Güler misin? Aðlar mýsýn? Na’parsýn?
Bilader, evde huzurun var mý? Senden kralý yok.
Sen git istersen. Ben takýlýrým biraz daha.
Yatsýnlar hele, öyle kalkarým…
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.