Hayat/Sen/Saçmalık..

El salladým gökyüzüne , giden bulutlara..
Elbette ki onlar sonsuzluðun bize bakanýydý..
Elbette ki görecekti seni ,
Semtinin en ücra köþesinde bile olsan..
Elvede ile imtihaný olan gönlümden
Bir enstantane olacaktý üzerinden geçerken..
Belki bir iki damla yaðmur inecekti..
Ben aslýnda farkýndaydým yaptýklarýmýn..
Ama baþým dönüyordu iþte..
Ýlk sarýlýþým , ilk ýslatýþým dudaklarýmý aþkýn büyüsüyle..
Korkuyordum belkide..
Ne olmuþ ki zincirini kopartmýþlara uymadýysam ,
Ne olmuþ bir hayat özlemi kurduysam..
Suç mu hayat demek sana..
Olma ! tamam olma hayat , ölüm ol bana..
Zaten isyaným sana deðil..
Nerede unuttuðumu bilmediðim yaþamýma..
Belki bir daðýn baþýnda borcunu ödüyor..
Belki bir kaç sefil iþgal etmiþ yurdunu , sinmiþ köþeye..
Zaten istila edilmiþ kalbi ,
Her zerresini aciz býrakmýþ belkide..
Olmadýðým ve olmadýðýn diyarda unuttum hayatý..
Olduðun yer zaten yok , sensiz olduðumu da söyleyemem..
Yokluðun , fazladan belki biraz eksik..
Seninle olmaktan daha saçma sensizlik..

MUSTAFA DÖLEK..
Sosyal Medyada Paylaşın: