sükuta yamanmýþ günlere vuran hüzünlü özlem
katar acýsýný da yüreðe
aðrýsýyla
lümpen sorgulardan uzak
kurulan her cümlenin sonunda
kastanyeti çýnlar duraksýz
söylenmemiþ her hecenin
ýskalanan sevdalarýn kýrýk parçalarý gibi
batar gözlerden yüreðe kelepçelenen düþler
mavi
yasa bürünür
yelken açýp bilinmezliðe
seviþen ve savaþan duyumsayýþlarýn altýnda
yankýlanýr azýmsanmayan karmaþasý
el sürülmemiþ yokluklarýn
özne olur çekimsiz fiillere
sahipsiz zamirlerin elinden tutup
anýlmaz bir an bile olsa
yakýþtýrýlmaz özgürlüðün esareti
adý geçmeyen isyanlarýn baðrýnda
bir gidilir
bir gelinir
kör bir dövüþün içinde
sarhoþ naralarýnda ýslanmýþ
zamanýn tutmaz
kusarsýn iðrençliðini
ýssýzlýðýn
ve
aydýnlýða mýdýr yol
karanlýk mý bekler yoksa sonunda
býrakýp kendini
salkým saçak aþkýn kollarýna
düþ de olsa
atilla güler