O

O bizi
özünün rengine boyadý.
Keyfince zamana sýrladý.
Acýya iteledi,
ateþine sürdü özünü harlayarak.
Vazife belledik evreninde sevmeyi
yangýnýnda kül olarak.

O bizi
içimizden öptü her geliþinde.
Ödümüzden baðlýydýk ona.
Þöyle göz ucuyla emrettiðinde
atlarýný demir zinzirlerle
birbirine baðlayan
Ölümü tadamayýnca
mýzraðýný güneþe fýrlatan.
ön saf süvarileriydik ordugahýnda.
Leyla’ýn Mecnun’u Aslý’nýn Kerem’iydik.
Efsunlu ganimetlerle doldurduk
tunç týrnaklý ellerini
karanlýk tarihlerden beri.
Yine gel dedik her terkediþinde,
kalbi onbin okla parçalansa da,
safýnda ölmek için
yaþayan var aramýzda.
Boþalt tarihine gel, ganimetini,
ölümü emeceðiz göðsünden ey aþk!
Yine gel emi.

O bizi
sulara götürdü çýrýlçýplak.
Sulara yazdýrdý sevgiyi sevgiliyi
ruhumuzu acýyla çýldýrtarak.
Her aðudan tattýrdý, umudu
baþ köþeye koyarak.
Belki dedik
yanaðýna dokunur yarin sular
okunurlar damla damla
ve okþarlar
ellerimiz gibi tenini.
Belki sular anlatýr sevgiliye
sýrlanmýþ aþklarýn matemini.


Sosyal Medyada Paylaşın: