Beklemek yorar
Beklersin
Söz vermiþtir yine biri
Ýþ için, aþ için beklersin
Ele güne muhtaç olmamak için
Beklersin, ha aradý arayacak
Dört dönersin odada
Gezsen gezilmez
Kýzsan kýzýlmaz
Gideyim desen
Gidilmez…
Küfür etmek istersin
Ayýp olur, günahtýr diye
Çekinirsin ama dilin sýðmaz
Açarsýn aðzýný, gözünü yumup
Yedi devrânýna, dümenine çarkýna
Saydýrýrsýn, rahatlarsýn…
Sonra yine beklersin
Ama biraz hafiflemiþindir
Beklersin, sevilmek için
Hâlin hatýrýn sorulsun istersin
Gönülden, sýcacýk bir bakýþla
Sarmak, sarýlmak için beklersin
Sabrýn taþar, yýlarsýn belki
Hayat deðil dertler deðil
Ummak yorar insaný
Umduðuna küsermiþ insan
Boþ ver, yazýldý ise alnýna
Olan olacak zaten, neylersen eyle
Koy çayýný demli, taze, yaslan arkana
En sevdiðin türküyü dola diline
Nâzým’ý düþün, vatan hasretini
Necip Fazýl’ý Malatya zýndanýnda
Orhan Veli nasýl dolaþmýþ Ýstanbul’u
Beþ parasýz, ama ne de güzel yazmýþ
Ruhi Su ustayý hayâl et hasta yataðýnda
Þems’i düþün nasýl kýrgýn Konya’ya
Beklerken düþün bir Mevlâna’yý
Emrem Taptuk’u hatýrla
Yûnus’u beklemesini…
Bilirsin vakti gelmeden açmaz fidan
Güller bekler hem de hiç sýkýlmadan
Sabret, vakti gelince
Sende güleceksin
Biraz burukta olsa
Güleceksin…
11.31 – 25 Mart 2011 / Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.