ÇIRPINIŞ

Ürküyordu yalnýz kalmaktan, çaresiz olmaktan
Ve savaþmak istemiyordu artýk yalanlardan kendine bile ait olmayan
Sorgusuz günü geçmiyordu gecesi gündüzü yoktu
Çok mu geldim hayat diye haykýrdý birden
Yüreðinde fýrtýnalar vardý eli ayaðý soðuktu
Oysaki ateþ olur dert çekenin içinde aþktan sevgiden
Gülümsemek bile gelmiyordu artýk eski resimlere içinden
Oturduðu yerden doðruldu ve verdi kararýný
Sonra diline bir þarký takýldý
Bitsin artýk bu çile, bitsin artýk yalnýzlýk
Ben zaten doðarken de yalnýzdým diye…
Þimdi koskoca dünya yetmiyordu ona
O da yetemiyordu koskoca dünyaya…
Geride kalanlarý yoktu düþtüðünden beri bataklýða
Ürküyordu yalnýz kalmaktan, çaresiz olmaktan
Dost yoktu yanýnda
Düþman çoktu..
Derinlerden daha derindeydi sanki yüreði
Ulaþmak imkansýzdý zaten bir elde uzanmadý
Tam on beþ yaþýndaydý hayatý maffolduðun da
Sevdim evlenecez diye kandýrýldýðýnda
Þimdi sözde hayatýnýn baharýnda
Tam otuz yasýnda
On beþ yýldýr çektiði ýzdýrabý kan oldu gözyaþýnda
Bir gün bitecek demiþti herkes o gün gelmedi
Koskoca bir çamura saplanmýþtý çýrpýnda
Daha da derine battý sonra
Ve bir gün, her þeyi yitirdiðini anladýðý gün
Vazgeçti savaþmaktan
Umursamýyordu artýk etine deðen elleri
Sadece tiksiniyordu yalnýz kalmaktan korktuðu insanlardan


Sosyal Medyada Paylaşın: