Doðayý seviyorum, belgeselleri hiç kaçýrmýyorum,
Timsah zavallý su aygýrýný yerken çok üzülüyorum,
Keþke diyorum, timsah aygýrýn bacaðýný býraksa,
Oradaki herkes kendi yoluna gidip uzaklaþsa...
Belki de böyledir, bu bir denge unsurudur doðada,
Biz oturup üzülürken hayat devam ediyor orada,
Gücü yeten gücünü yetirdiðini yiyecek, ben ise,
Et yemekten enfret edeceðim, yeniden ve yine...
Aslýnda çok güzel ama her güzellik gibi acýmasýz,
Doðanýn kendisi biliyor, bizimki uzak ve mantýksýz,
’Caný yanmaz inþaallah!’ diyerek teselli buluyorum,
Her seferinde yeni baþtan etten nefret ediyorum...
Merhameti Rabb’im vermiþ, kendimi suçlamýyorum,
’Doðanýn kendisi budur!’ diyerek teselli oluyorum,
Belki de benim aklým yetmiyor, ahengin ahengi var,
Ben hüzünle bakarken, gedikleri düzleþtiriyor taþlar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.