Kulaðýmý dayadým derin kör kuyulara Kuru gül yapraðýnýn sesini dinliyorum. Yakup gibi gözlerim kurusa memba’ýnda Gül kokulu Yusuf’um ah çekip inliyorum.
Güneþin renksiz- yorgun, üþüyen ýþýklarý Gönlümde ýsýnarak savruluyor evrene. Kayan yýldýz gözleyen mehtabýn aþýklarý Her bir yýldýz benziyor inci tanelerine.
Ay saklandýðý yerden göz kýrpýyor gülerek Aydýnlýk yüzüm Yusuf, gerisi taþ ve toprak Züleyha’nýn gözleri ziyamdan kamaþtý da Ýmtihaný kaybetti, kendini doðrayarak.
Aþk ne görünen yüzde, ne gözlerde saklýdýr, Yakup’larýn gönlünde sonsuzluða perdedir. Ka-lu Bela dan beri zaman mekan aramaz Sevda varsa gönlünde SEVÝLEN her yerdedir.
Çanakkale 21/03/2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Berçin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.