Ne çok kaybettiklerimiz Ve ne de çok beklediklerimiz Ufka dikip gözlerimizi, Dilekler dilediðimiz Gülüþüne bin can verip, Bir bile alamadýðýmýz Ve ne çoktu bel baðladýðýmýz Sonu hüsrana denk gelen.
Kaybolmuþluklarýmýz vardý, bile isteye Gözlerimizi kapar gibi yapýp Görmediklerimiz
Ýçimizde bir his belirirdi aniden Çarpardý kalbimiz delice Sýralanýrdý sorular; Bir sen ,bir ben, bilmece Gel desek, gururu býrakýp Takýnýp þirinliðimizi, en yalýn haliyle Gelir miydi dersiniz?
Unutsaydýk adýný, ya da anmasaydýk Anlatýr mýydý varlýðýný? Titreyen sesiyle Ya da bir ses fýsýldasaydýk Rüzgârýn kulaðýna Es efil efil! Diye Varýr mýydý sevgiliye Kimbilir...
Kendine bile anlatamazken kendini Baþkasý nasýl anlayabilirdi ki Sevilen bile olsa....
Sosyal Medyada Paylaşın:
canbolat demirci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.