Karanlýk iyice gerilince geceye “Kimse yok mu? Gecenin sessizliðini paylaþan; yok mu; sessizliðin ayak seslerini duyan.” Dilimin dilsiz kýyýsýndan geceye karýþan Gece dedi: “benim karanlýklar içinde duyduðun, Gelincik kadar narin; bir o kadar tez ölümüm, dokunma! Ben yalanlý bir sözüm. “ Sonra bir masal gece ile gündüz arasýnda ördüðüm Ardýndan sesiz -ýssýz gecelerde düþlerini gördüðüm Zaman içinde büyüdü, kocaman bir gelincik tarlasý þimdi Utancýn peçesiyle örttüðüm…
“Senden öncesi yoktu, soðuktu; anlamsýz kocaman bir boþluktu… Sonrasý intihar; rengi siyaha çalýnmýþ kýrmýzý gecelerimin.” Dediðim, Kimi gecelerde Gelinciklerime yüreðimi kurban ettiðim… Hani en sevilene – en sevdiðine kurban edilirmiþ ya… Yoluna, uðruna… “Gelinciklerin küçük yüreði, kapadým gözlerimi, kayýyorum zamandan; hadi tut ellerimi.” Narindi elleri, tutsam ölecektim - ölecekti… Ay’ýn önünde gri bir bulut sualsizce durdu
Gece sustu… Renkler, sesler silikleþti vakit bir hayli geçti. Ansýzýn bir yýldýz kayarken ve de Ay’dan bir hayli uzak seyirdeyken… Karanlýklar içinde gördüðüm: “ beni bana ver, yeter artýk çektiðim, Say ki düþmedi üç elma gökten; biri sana, biri bana, biri ise varamadýðýmýz yollara.” Düþündü… Önce geceyi boyadý yazýlmamýþ bir sayfa gibi beyaza; Sonra siyaha, bir daha yazýlsýn istemedi ve nokta. Siyah ve beyaz hep yan yana, bir birine ihtiyaç. Gece yorgun, gün usulca görünürken
Bir yol ayrýmý idi geldiði; bir yol ki siyah ve kasvetli, bedenine dar – bedenine aðýr. Ardýnda masalsý düþleri –düþlediði, önünde bir taþ kadar aðýr parçalanmaz gerçeði. Derince bir nefes aldý gözlerinden son bir damla yaþ; Gelincik kadar kýrmýzý… Öylece baktý boynu bükük Gelincikleri ardýndan… Dönmedi - Dönemedi, dönseydi biliyordu adýmlayamayacaðýný yolunu – sonunu… Yüreðinden silik bir ses “kýyamadým size, kýydýðým gibi kendime, bir gün gelir belki de; Kendinden olan sizleri alýr götürür diye. Þimdi ben biliyorum ki kendimden koparamadýklarýmla; Bire bin olacaðým, sonsuzluðun kesiþtiði yerde söz; sizlerle buluþacaðým. Gün batýmýnda Güneþ’in son halkasý gibi sevdiðim, þimdi seni sana veriyorum affet… Sen’in ben olduðu yerden… Müsaadenle artýk ben senden gidiyorum.”
Hadi son bir söz… Hadi gitmeliyim; son kez son söz… Susa(ya)rak söyledi yüreði, gecenin karanlýk kulaðýna: “belki de yan-lýz/yal-nýz muhayyile… Kim bilir belki de Geceye…” MEHLÝKA Sosyal Medyada Paylaşın:
karanlığa_mehlika Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.