kurumuþ bir çiçek gibi boynu bükük yalnýz
ne fýrtýnalara göðüs germiþti
ne depremler atlatmýþtý yüreði
hep ayakta kalmýþtý
yýllara meydan okuyan çýnarlar gibi
yokluklara inat
hep varlýkla yaþamaya çalýþmýþtý
içindeki gözyaþlarýný her zaman
gülümsemelerin arkasýna gizlemiþti
geçip giden yýllarýn derin izleri kalmýþtý yüzünde
her kýrýþýklýkta bir aný saklamýþtý sanki
saçlarýna aklar düþmüþtü tel tel
hatýralar kýrýk dökük þarkýydý dudaðýnda
özlemleri siyah beyaz fotoðraflardaydý
elinden hiç düþürmediði
masmavi gözleri kapýdaydý
kulaðý duyacaðý ’Anne’ sesinde
beklerdi...beklerdi...
üç evlat yedi torun sahibiydi
O evlatlarýna sahip çýkmýþtý yýllarca
ya evlatlarý Ona...
huzurevindeki huzursuz koltuðunda
pencere kenarýnda ömrünü tüketmekteydi
söylenmemiþ sözleri vardý daha
yaðmurlar dolusu cümleleri
ve dudaklarýnda hep ayný dua ile
yalnýzlýk ýþýðýný yakýp beklerdi umutla sabahlarý
ve bir sabah bekledikleri geldi
Onu hayatýnýn bir durak sonrasýna yolcu etmek için
aldýlar omuzlarýna
dualar ile...
16/08/2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.