ÖYKÜ ŞİİR

Kar beyazý bir günde,
Sarý Karanfilin yüzüne yansýyan güneþ,
Korkunun ve acýnýn yeþerttiði dallarý yeþile çevirirken,
Gökyüzü bakir mavi bir patika gibi uzanýyordu Ýstanbul’a vardýðýmda.
Kavafis’in þehri Ýstanbul’da O’nun çýrýlçýplak ruhuna sarýldým aðladým,
Fransýz sokaðý tanýklýk etmiþti iki yoksul ruha sessizce,
Sevginin ve Çaresizliðin ilacý,
Kýrmýzý þarapta acýlarýný dindirememiþti yoksul ruhlarýn,
Beklerken karanlýk kapýda,
Sarýldýkça sarýldý iki ruh zaman yoktu ortada,
Beklerken karanlýk kapýda ,
Gece yorgan gibi sarmýþtý aðlayan gözler ve iç acýmalarýný,
Kelimeler yetmedi anlatmaya yüreklerdeki yaþanmamýþlýðý,
Eller kavuþtukça ayrýlýk vakti gelmiþti,
Ne Ýstiklal’de esen buz gibi soðuk nede,
Varlýk ile yokluk arasýndaki Çizgide,
Kaybolup gittiler.
Ertesi sabaha
Özlemleri anlattýkça kelimeler tükendi.
Anladýlarki bu imkansýzdý,
Ýmkansýz olan ise Aþk’tý.

Ali Ýhsan ÞAHÝN


Sosyal Medyada Paylaşın: