“ KÖYÜMÜ ÖZLEDİM ”

Bayýndýr hüyük tepesine çýkýnca
Ovalarýna doðru þöyle bakýnca
Hüyük’ten gözlerimin seyri akýnca
Bir de o köy benim köyüm olunca
…
Özledim, özledim ben köyümü özledim
Gurbet ellerden bakýp, bakýp gözledim
Söylemedim kimseye derdimi gizledim
Yandý yüreðim köz oldum eridim küllendim
…
Bahçemde baðýmda dolaþmayý özledim
Kadife güllerimin güzel kokusunu özledim
Kýr çiçeklerinin renk, renk açýþýný özledim
Koyun kuzularýn kavuþma anýný özledim
…
Hüyüðün baþýnda laleler, güller biter
Selam uzaklarda duramaz içini büker
Hüyüðün baþýna çýkýnca yorgunluk çöker
Ayrýlamaz köyünden hep gözyaþý döker

SELAM ATMACA 14.03.2O11

DOST ÝNCÝLER
Baðlarýn baþýnda akar þehitler çeþmesi
Dere kenarýnda buz ðibi sulu eþmesi
Tozlu yolarý çoraktan hoþtur koþmasý
Havasýný alýp ciðerimde sende coþmasý

Oðuz boyundan gelir o evliyan Bayýndýr
Seversin misafiri bol ikramýn çayýndýr
Daglarýn kaplanmýþtýr ormanýnda kayýndýr
Mevsimin bahar azýk çalýþana tayýndýr

Arif BARAN



Sosyal Medyada Paylaşın: