AŞKIN BEDELİ

Çocuktum, Hümâ geldi, kanadýna vuruldum!
O gün, bu gün semâda; aþký, semaya durdum.


Hayattan aldýðýný, verme yaþý; yaþýmýz.
Yaþam denen hânede, penceremden gördüðüm.
Kemâline erdikçe, nedendir telaþýmýz!
Ahret suâlleri mi izlerini sürdüðüm!

Bedeli neydi ömrün? Diyeceksin ki; “Ölüm!”
Ya aþkýn bedeli ne? Söylesene be gülüm!
Neden sustun! Baksana; bir þey demez mi külüm!
Söyle! Niye sözcükler ümüðünde kördüðüm!

Zora koþma kendini, önce derin nefes al;
Ýçini duya duya, gönlünü aklýna sal.
Derûndan besleniyor mutlu biten her masal!
Ýnan teselli deðil, mýsralarda ördüðüm.

Söz: ölüm! Sükût: doðum! Sýrrýna erdiðin an;
Yan nurlu ateþinde, ömürden ömüre yan!
Yan ki; Sâlih olasýn iklim iklim parlayan!
Boþa deðil mîzâný dünya ahret yorduðum.

Gecenin günü varsa, dünyevîn uhrevî var.
Her can kendi düþünü; karar, örer ve sývar.
Soru, soru içinde; düþünceler taþ duvar;
Elbet bir gün çözülür, kör gördüðün her düðüm.


Sevgili, aslolan aþk; aþklandýkça duruldum;
Sevginin dergâhýnda, aþk(l)a kendimi vurdum.

21.08.2010 02.46
25.08.2010 16.20

Salih ERDEM / AYDIN

Sosyal Medyada Paylaşın: