ÖLÜMÜN KUCAĞI

Ürkektir bakýþlarý,
Yavru Ceylanlarýn.
Tanýyamazlar hiç sevgiyi.


Volkan olur belki yürekleri,
Bir umut sezseler,
çaðlarlar ýrmaklar gibi.


Belirsizdir yaþam gözlerinde,
yeþermemiþtir umutlarý.
Ermeden ergenliðe,
Bir tutam aþ için
Alýn terleridir,sulayan topraðý.


Irgattýr Onlar,
Kýsraktýr,
Ýþlerken topraðý,yanmakta tenleri.

Ýþçidirler ormanda,
Bayýrda,baðda,pamuk tarlalarýnda.
Güçlüdürler ,yalnýzlýðýn çaresizliðinde,
Oynarken piþpirik,
Erkekleri kahvede.


Umudun rengi neydi ?
Bilemediler hiç.
Masmavi,kahve,ela gözlerde,
Yanamýyor aþk ateþi.
Toplayamýyorlar,koklayamýyorlar
Güneþin renginde ,
Dað çiçeklerini...


Taptaze tenleri
yaþayamadan sevdayý,
Kurban edilirler,
TÖRE cinayetlerine,
Çiçek açamadan ,
UMUTLARI !


Okutulsalar,
Birer Iþýk olurlar.
Dalga dalga büyürler enginlerde,
Fýþkýrýr fidanlar,
Çoðaldýkça çoðalýrlar
Aydýnlýklarda,
Emine’ler,Güllü’ler,
Gülbeyaz’lar, Fidan’lar...


Kimi zaman þiddet,taciz,
Kimi zaman tecavüz çalar kapýlarýný.
Anlayamadan daha
Yaþamýn güzelliklerini,
Kazýlýr mezarlarý.


Karanlýktan gelir,
Karanlýða ererler,
Körpecik,gencecik
KIZLARIMIZ , KADINLARIMIZ.


Uyan Ýnsaným uyan !
Verme KADINLARINI,
Ölümün soðuk kucaðýna !



NUR BENLÝOÐLU GÜRSEL // 08.03.2011 - ÝZMÝR





Sosyal Medyada Paylaşın: