İstanbul!..

Ýstanbul...
Kanatlan, kanatlan ki görsün seni dünya…
Denize yakýn dur, yakýn dur ki titrek bir bedenin olsun!
Titretsin seni her gece sessizce kýyýya vuran...

Sessizce al martýlardan selamýný,
Selamýný kesme Sultanahmet’e varanda!

Boy boy dalgalar oluþtur, balýklarýn kokusuna karýþan Eminönü’ne!..
Kanatlarýný açýk tut sana inatla, senden kaçana!
Kýz kulesine mektup, mavi denizde bir þarap ol!

Ey Ýstanbul yar mýsýn, yaren mi?
Çýplak bir tenin olsun, sürme çekmiþ bir gelin gibi,
Ezan sesiyle uyanan gözlerin,
Gözlerinle alýp götürdüðün bir yerin!..

Adýný bilsinler artýk, hangi sokak sen,
Hangi cadde sessizliðinle!..

Mor giyinsin Taksim’den geçenlerin,
Namuslu bir gülün rengine bürünsün ay karanlýðýn!..

Bir günlüðün, lal bir gecen olsun…

Gör beni, onu, onlarý,
Gör ki toprak kokulu, kapkara gözlerin olsun...

Zozanlara bir göç seferiyle ýslýk çalsýn denizde yüzdüklerin!

Bembeyaz ellerinde çatlaklarýn,
Týrnak uçlarýna deðen sýzýn,
Ýncili kadifene saçýlsýn saçlarýn...

Kanatlan hadi bir adýnda Aþk olsun!..





Sosyal Medyada Paylaşın: