BAHAR GELİRKEN.

Canýma can katýyor, baharýn çiçekleri.
Mucizeler yaþatýr, Rabbimin gerçekleri.
Þu donmuþ topraklardan, yeþerir çayýr çimen.
Mevla’mýzýn emridir, tabiata yol veren.

Lale, sümbül açýlýr, hercailer renk renktir.
Öter kanarya, bülbül, kuþ sesleri ahenktir.
Gonca güller açýlýr, özlemiþ bülbülleri.
Bülbüllerde þad eder, mis kokan güllerini.

Kýrlar acem halýsý, çiçekler desen desen.
Ilýk ýlýk rüzgârlar, badu sabadan esen.
Gök mavi bulut beyaz, sevgilide bin bir naz.
Genç olsun yaþlý olsun, bu þölenden alýr haz.

Tan yeri aðarýrken, nurlar yaðar dünyaya.
Yeryüzünün sevinci, aðar gider semaya.
Bitti kýþýn hüzün’ü, þimdi her yerde neþe.
Þükredelim Allah a, ýsýtan þu güneþe.

Sularda da gül gülþen, coþuyorlar süt beyaz.
Ay yüzünü gösterir, deler bulutu ayaz.
Yýldýzlarda görünür, atar gamý kederi.
Ýþte böyle nevbahar, baþlar yaza seferi.

Çok bahar gördü þair, hep unuttu kýþlarý.
Kimi kul ölüp gitti, çoðu görür yazlarý.
Sevmek sevilmek güzel, ilkbaharla yaz gibi.
Allaha þükredelim, kulun odur sahibi.

HÝLMÝ CAN.
2.MART.2011.


(3226)

Sosyal Medyada Paylaşın: