Sýrtýna yaðmur;
Yüreðine iþlenen bir yalnýzlýðý vardý
Cebinde,
Kalbinde düþürdüðü sevdiðini
Düþündüðü bir andý
Mavi þimþekler çakarken
Kendine gelir gibi oldu
Fakat gök gürültüsüyle uyanmýþtý
Renkli düþlerinden
Ayakkabýsýnýn teki tabanýndan delikti,
Ýþte oradan soðuk/su yüreðine iþlerdi
Sevdiði yanýnda olsaydý gýk bile demezdi!
Gene diyemedi…
Çünkü sessiz haykýrýþlarla
bir yere varýlmayacaðýný da bilirdi
Gürültülü kalabalýklar,
Vicdaný kesikler çokça vardý
Aymazdý. Kim duyar?
Fakat kendi sade ülkesinde mutluydu da
Yürüdü gitti bir tümseðe oturdu
Islak çamur demeden
O tümsek altýnda birileri olmalýydý ki!
Seslendi:
“Kalk üstümden, baþka tünecek yer bulamadýn mý?”
Bulsaydý oturur muydu?
Bu kýþta bu çamurda
Cemo:
“Ben mi istemiþtim bu hayata düþmeyi?
Ýki çocuk gülüþerek yanýnda geçerlerken:
“Bak, bizim deli Cemo!
Kendi kendine konuþur gider."
Cemo, delikanlý adamdý, iyilikseverdi…
Vere vere bittirmiþti
Hem servetini hem de yüreðini
Kimi parasýný kimi de yüreðini çalmýþtý
Kargalaþan cinnetsel bir ortamda
Yalnýz bir baþýna kalan
Cemo’nun yaþam hikâyesidir:
Yaðmur yaðýyordu, ölüm takýlýyordu
Kentin en büyük caddelerin birinde
Cemo, gene düþlerine dalmýþtý…
Apansýz dört kanatlý bir araba!
Aldý sürdü önüne metrelerce
Önce iki parçaya bölündü
Sonra bin parça kan ile kapandý gözleri
_Neden suçsuz iken ölen o?
O gün bugündür iki þey görürüm
Varlýklý naaþlarýn ardýnda palazlanan binlercesi…
Cem o’nun ardýnda bir imam ve dört omuzdaþ!
Ýliðin kurusun be hayat
Al doya doya paylaþtýr ikiyüzünü
Kimine bereketli güleçliðinle
Kimine de sonsuz ýzdýraplarýnla…
H.R/2011@
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.