Kartalkaya’da hep yem, olasýn kartallara
Mezarýna koyacak, bir tüy bile kalmasýn!
Kara gökten damlasýn, al kanlarýn yollara
Pâre pâre gövdeni, gelip geçen bulmasýn
Vatanýn bellisizdi; kabrin de meçhûl kalsýn
Su içtiðin pýnarlar, hep aðlasýn dört mevsim
Kekliklerin gözleri, kan rengi meblûl kalsýn
Kalmasýn þu dünyada, ne cisim ne bir isim
Bin âh çektin her gece, ne verdiler ey bülbül!
Kan kustun fecre kadar, bir gülden firâkýndan
Yeter artýk ey bülbül! bâri, bu son demde gül!
Durma söküp at! gülü, kalbinin amâkýndan
Bir güle tâ gurbetten, figânla pervâz ettin
Koklar þimdi gülünü, saka kuþu her gece
Mescitlerde Mevlâ’ya giryânla niyâz ettin
Secdede aþk idi aþk, her kelâmýn sadece
Ne bir al gülün oldu, ne de bir yeþil baðýn
Uzaktan baktýn bülbül! o gülüne gülþende
Sese sâdâ vermedi, dumanlý gönül daðýn
Astýlar seni bülbül! Hallâc gibi gülbende
Soner Çaðatay 29 Ocak 2011 / 14:32 / Wuppertal
Kelimeler:
Geülben: Gül dalý
Meblul: Nemli
Not: Kartalkaya, köyümün adýdýr ve de kartallar yaþar.