MESKENLERİM DUMANDA

Zamanýmýn yükünü çekemiyordu akýl,
Martýlar yere düþtü, bülbüllerim figanda.
Gönlün tarlasýna aþk ekemiyordu akýl,
Sözlerim boþa piþti, sümbüllerim isyanda.

Yollarýn tümsekleri hâlâ yerinde durur,
Aðaçlarýn dallarý susuzluðundan kurur,
Bunca felaketlerimi vicdaným nasýl korur,
Varlýðým yara deþti, al güllerim hüsranda.

Neylerin üflemesi segâhý baþka çalar,
Sazlarým boyun büküp meclise kasvet salar,
Þimdi artýk yüreðim hülyalarýna dalar,
Can, acýlarý eþti; kor dillerim hicranda.

Pervâne’nin özünde çözülmez bilmeceler,
Rýhtýmýn dibeðinde katran gibi geceler,
Azaba doðru hýzla koþuyorken heceler,
Hislerim zor ateþti, meskenlerim dumanda.


Sosyal Medyada Paylaşın: