Suç çakmağın renginde.

usulca iliþirdi masaya .
çabucak bitmesin diye,
ucundan, ucundan yerdi yemeðini,
yavaþça, korkarak, ürkek, tedirgin

öyle uçsuz bucaksýz hayalleri hiç olmadý
haddini bilirdi, ve ne güzel nakýþlar dizerdi kýþlýk patiklere
korkar emanet edemezdi çocuklarýný lastik terliklere

dört mevsim de evinin içindeydi
en büyük oðlu sekizinde,
ilkbahar
bir ufaðý altý,
ilk baharýn son demi
bir ufaðý,
baharýn ta kendisi, nasýl güzeldi
kocaman gözleriyle

sonbahar’sa, dizlerindeydi
soðuk bir yel dolaþýrdý her daim
kýþ; baþýndan eksilmezdi
alnýnda kötü bir yazý gibi kaim

haftanýn dört günü temizliðe giderdi
dedim ya, korkardý
emanet edemezdi hiç kimseye
ne baharýný, ne de ilk baharýný
sýrtlar götürürdü, kapýyý kilitleyerek
kýþýný, sonbaharýný.
temizliðe her gidiþinde,


Bir akþam iþ dönüþü sokaða giriþinde,
alevler karþýladýðýnda adýmlarýný,
aðlayamadý, beceremedi.
baðýramadý bile .
pýhtýlanmýþ kan gibi yapýþmýþtý
gýrtlaðýna yoksulluk .
ölmeliydi o an ölmeliydi.
onu bile beceremedi .
lâkin onun hiç bir suçu yoktu .
hatta hiç kimsenin suçu yoktu
ne fakirliðin,
ne de çocuklarýn .
tek suç çakmaðýn rengindeydi

o gün, bugün dizlerinde sonbahar,
baþýnda kýþla dolaþýr .
rüyalarýnda durmadan patik örermiþ
küçücük ayaklarý saracak
hey hat, ne ilk bahar bulabildi kendine
ne de bahar, ellerini ýsýtacak.
Sosyal Medyada Paylaşın: