ÇARESİZ KAHVERENGİ

ýhlamur kokulu kadýn
gece baþlarýna sakladýn hüzün yaðdýran yaðmurlarýný
tek teli kopmuþ gitar sesi gibiydi yalnýzlýðýn
taþ plaktan dönen eski bir þarkýda
býçak kesiði gözlerinle
piç olan uykularda
bulamayacaðýný bile bile
bekledin
tan aðarmalarýný


adý baharda açan bir çiçeðe benzerdin
pencerene dökerdin pervasýzca saçlarýný
göðsün açýlýrdý yakamozlara, cüretkar
ve gelmeyen kýrlangýçlara gömdüðün umutlarýn yaðmalanýrken
uzayan zamanýn sarkacýndan yakalayamazdýn
aslýnda farketmeden kestin ipini
erken indin derin sulara


efkar bastýðýnda parmak uçlarýna
küllükler dolardý gri ve siyah
ve dumanlý odalarda anne sýcaklýðý üþürdü
o düþünce aklýna
papatyanýn ihaneti büyürdü
ve
sevmiyor, sevmiyor sesleri
ensende


oysa adam sanardýn her seveni
bileði demirden, bileði kuvvetli
aþk pusularýnda canhýraþ býrakýp giderken seni
bulutlara saklandýn, cýlýz bir kýþ güneþi gibi
ölü suyu ile
yýkanmamalýydý yýldýzlý gecelerin


masalýn baþkaydý senin
sevda, büyük elli bir devdi , indinde
bilirdim de
susmakla avunurdum aynanýn öteki yüzünde
kahverengi bir çaresizlik bürürdü gözlerimi
öylece bakakalmaktan gayri
ne yapabilirdim ey kadýn
ben þimdi bu neferlere yatmýþ sinsilikler içinde


Çiðdem Parlayüksel


Sosyal Medyada Paylaşın: