SON NEBİ

Yirmi nisanda dünya son nuruna kavuþtu.
Bir haberci sevinçle dede evine koþtu.
Yüzlerde bir tebessüm, yüreklerde muhabbet,
Dede sevinçle dedi, O’nun adý MUHAMMED.


Yerde insanlar övsün, gökte ise melekler.
Yüzüne âþýk olsun semalar ve felekler.
Yetim, öksüz büyüdü, Abdullah’ýn goncasý.
Ne ders aldý birinden, ne de vardý hocasý.

Daha nebi olmadan, oldu lakabý emin.
Ona hayrandý sema, O’na âþýktý zemin.
Güneþten korumaya bulutlar yarýþýrdý.
Sözleri hikmet dolu, dargýnlar barýþýrdý.

Kýrk yaþýna girince peygamberlik verildi.
Beþeriyet onunla hayat buldu dirildi.
Kavminden bazýlarý karþý çýktý bu dine.
Hicret izni gelince kucak açtý Medine.

Hak gelince elbette batýl zail olacak.
Yeryüzüne Ýslam’ýn kutsal nuru dolacak.
Yirmi üç yýllýk gayret zaferle noktalandý.
Beklenmedik bir anda Peygamber hastalandý.

Melekler saf saf inip verdi nebiye muþtu.
Davete icabetle Rabbisine kavuþtu.

28/02/2007 Yaþar TAÞKESEN

Sosyal Medyada Paylaşın: