çok gözyaþým oldu benim... her ayrýlýk sonrasý toprak kokan acýlarým, bir bahar mevsimi gibi gelip durdu parmaklarýmýn kýyýsýna, ve ben gözyaþýmýn her süzülüþünde, rasgele tutup bir tanesini yüreðimde sakladým, altýna dipnot olarak, giderken býraktýðýn kokunu ekledim...
çok gözyaþým oldu benim... çoðunu sahipsiz býraktým, soðuk kuytulara gizlenen, sokak çocuklarýnýn arasýna girip üstlerini örtsün diye çoðunu da kaldýrýmlara… ama býraktýðým gözyaþlarýndan hep bir tane kendime sakladým, altýna dipnot olarak çocuklardan çaldýðým sokaklarý ekledim...
çok göz-yaþým oldu benim... çocukluðumdan beri biriktirdiðim, üstüne ayrýlýklarý serpip hasretleri yakýp bir doðum günü pastasý gibi üflediðim, gözümde… yüreðimde… düðümlenip kalan , çok yaþlarým oldu benim, hiç birini söyleyemediðim...
2006 Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
çakmaktaşı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.