E Y V A L L Â H

Âh çekmek kolay mý? Âh! Zihnime yedi belâ!
Düþündükçe düþünü, düþümü yaralarým…
Yokluða terk ettin ya; yokluðun baþa belâ!
O gün, bugündür kanar; dikiþsiz yaralarým.

Bilirdim; kondurmazdým! Bendim, gönüllü vurgun.
Sense haris nefsinde, kuruldukça kuruldun…
“Söyle, deðdi mi bari aþkta vurduðun vurgun!
Þöyle dört baþý mamur, servete mi kuruldun?”

Perestiþ ettim ise; sâdece sevdâm için.
Bir anlýk tebessüme, fedâydý çabalarým…
Ey ceberrût! Nazenin! Yanarým için için;
Bedbin zemînde nikbin, ümitle çabalarým.

Söz mü? Naz mý? Niyâz mý? Neydi ki îtikâdým!
Aþk dedim, sevgi dedim. Âþk nârýna uyandým…
Yandým… Yandým… Yakýldým! Sarsýlmaz îtikâdým;
Âlemde ben bir âlem, küllerimden uyandým.

Hâlâ, masallar sürtüp, niyetler tekerleyip;
Hâlâ “Darýsý…” deyip, gönlümü eðliyorum…
Hâlâ iyi niyetle; ömrümü tekerleyip!
Hâlâ, ayný minvâlde, zamaný eðliyorum…

Ýflâh olmam deðil mi? Zîrâ rotam ayarsýz…
Ýster budala belle, isterse katýksýz saf.
Nasýlsa dümen kýrdýn, insanlýðýn ayarsýz;
Ýnsâf yok ki içinde, gözlerinde hýrs saf saf.

Bende kahýr sende zevk, aþktan bizlere düþen;
Ne varsa üstü kalsýn… Hadi benden eyvallâh.
Ben olmayým âsî kul, hakta yanlýþa düþen!
Acýma acýyorsan; acýma hiç eyvallâh!
Allah’a havâlemsin… O ne derse eyvâllah.



Salih ERDEM / AYDIN


Sosyal Medyada Paylaşın: