Yalnýzlýðýn en uðrak semtinde
Baþka bir yalnýzla karþýlaþtým.
-Baktým-
Ürkekti.
Sanki
“Sen bari” üzme der gibi bakýyordu /gözleri.
Sen bari dedi; çünkü
Anlamýþtý beni.
“O kadar acý çektin,
Onca ezilmiþliðin yüküyle tekrar tekrar ezildin,
Bir o kadar da uðrayanýn yok varlýðýna(…)
Sen bari yapma” dedi.
O kadýn –o yalnýz kadýn-
Alnýmýn çizgilerinden yaþanmýþlarýmý seçti.
Yapmadým.
Önce bakýþlarýmý çektim
Kül olmuþ hatýralarýnýn siyahýna bulanmýþ irislerinden /sonra ruhumu.
Kan aðlýyordu ama dökülen kanlarýný topluyordu yine /kendisi
Acýyordu içim ama acýlarýmýn üstünü kendi ellerimle örtmeliydim
Kimse kimsenin yarasýna merhem deðildi
Küller bir araya gelince ateþ her yeri sahiplenirdi
Yürüdüm yalnýzlýðýn en uðrak semtinde
Yalnýzdý,
Yalnýzdým…
/...MERVE USER.../
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.