sevgiyi yitirmiş kentin insanları

Bir baþka zordur mega kent Ýstanbul da insan olarak yaþamaya çalýþmak.
Kozmopolit karmaþanýn egoizm teknesinde yoðrulmuþ,
Hamurundan oluþur bu kentin insanlarý.
Anlamsýz kitleler faydasýz kýsýr döngüler için çabalar durur.
Bir avuç yalnýzlýk içinde saygý dilenir,
Elinde avucunda olanýn hesabýný bilmeyen,
Gözü dönmüþ üç beþ varlýklý.
Yeþili görmeye parklara koþar solgun yüzlü çocuklar.
Ne akasyalarýn çiçek açtýðýný anlatan þarkýlarý söyleyen insanlarý görebilirsin baharda,
Ne yumurtanýn içi sapsarýdýr.
Spot ýþýklý mega marketlerde sergilenir,
Katký maddeli kanserojen beslenme çantalarý çocuklarýn.
Toprak adý unutulmuþ bir çamuru anlatýr sadece.
Umarsýz dökülmüþ beton zeminin çatlayan aralýðýndan,
Filiz verme gayreti içindeki bir yeþile.
Boþa geçen ömre kürek çeker emekçiler,
Sabahýn ilk ýþýklarýný hiçe sayarak.
Bir baþka çeliþkiyi yaþamaya kopar gelir göç maðdurlarý.
Aþk kabarýk devlet faturalarýna kurban gider heyecanla atýlan imzalarda.
Ne sen sor, ne ben gel derim soðuk kýþ günlerinde insanlýðý yitirmeye.
Sevgiyi yitirmeye...
Gelme!...
Sosyal Medyada Paylaşın: