Yokluğun Ölü Bir Çocuk Doğurdu

Düþ tarlalarýna ektim umutlarýmý
Akan sularda yosun tuttu hayallerim
Þafak düþtü gün doðumlarýna
Buz kesildi yüreðim
Ilýk nefesin dolaþýrken bedenimde
Kirlendi doðan güneþim

Çekildikçe tuzlu dudaklarýn dudaklarýmdan
Ölü bir çocuk doðurdu, kangrenli yüreðimde
Her ayrýlýk kýsýr bir sancý oldu
Uykusuz gecelerimin üstünde

Terli avuçlarýmda bir tutam sevgide kaldýn
Her gece yalnýzlýðýmýn þarkýsýna
Gözlerinde unuttuðum umutlarýma
Damarlarýmdan kanlar aktý
Ve yokluðunu býraktým
Karanlýk gecenin sonsuzluðuna

Yüreðimde esen fýrtýnalar daðýtýrdý
Loþ ýþýklar altýnda odamýn perdelerini
Karabasanlar çökerdi üzerime
Cam kenarýnda bulurdum kendimi
Alay edercesine kelebekler uçardý
Sokak lambalarýnýn ýþýk huzmelerinde

Ay yüzüme gülümser ben utanýrdým
Kayan yýldýzlara bakmaða
Bambul böcekleri düþerdi, ýþýklarda camlara
Hali periþanlýðýma yanar
Uçamazlardý sonsuzluða
Can verirlerdi ey sevgili, sensizliðe ellerimde

Yüreðimden söküp aldýðýn gözlerin
Siyanür zehrine bulanýr her gece
Gözyaþlarým susuzluðuna düþer
Yaðmur olup gelir, çýplak tenime
Karanlýðýn gölgesi oldum ey sevgili
Çýkmam bir daha gün yüzüne

Sevda ateþinde kuruttuðum gül tanesine
Kaným damlar ey vefasýz hayalinde her gece
Kývranýr diz çökerim yalnýzlýðýma

Nurettin Aksoylu


Sosyal Medyada Paylaşın: