Koyamadým hâlâ aþkýn adýný hüzün Gözümün önünde Mavi bir duman sisi Ýçimde yalnýzlýk hissi Getirdik sonunda yan yana Ýç içe geçmiþ iki kelimeyi Aþk ile hüznü Geliþinin coþkusu aþk Gidiþinin evi oldu hüzün Sevemedi aslýnda birbirlerini Aynalar gibi Paylaþmýyorlar kimseyle sýrlarýný
Hayal gibi bulanýk bir günün sabahýnda Mahrumiyet yüzümde Yüzümü aynada aradýðýmda Belirdi yüzümün yerine Karmakarýþýk bir renk cümbüþü Beyazýn saflýðý, sarýnýn neþesi Yeþilin huzuru, aþkýn kýrmýzýsý Sevginin pembesi, acýnýn siyahý En belirgini de, Hüznün mavisi
Ve sen Hâlâ yoksun Bu gözler yoksun
[ 11.08.2007 – b@ileys17 ]
Sosyal Medyada Paylaşın:
baileys17 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.