Berivanım

Berivaným

Sýrat köprüsünden geçmiþçesine,
Takip edilen belalardan uzak yerde
Vermiþ sýrtýmýzý biz gibi,yalnýz meþe aðacýna
Gökyüzündeki yýldýzlarla yüz yüze gelirken
Buram, buram kokan kekik kokusuna
Ay ýþýðýnda ayrýlýk yaþamýþçasýna
Usulca omzuma yaslanan baþýn
Yüzüne dökülen zülüflerin
Pusulara aldýrýþ etmeyen gözlerine
Omzumda yavaþ, yavaþ erir maviþ gözlerin…
Tüm yorgunluðumu üzerimden alýrken
Nemlenen gözlerimle
Geleceði belirsiz günlere aldýrmadan
Hayal kurarým sen yanýmda yorgunluk uykusu çekerken,
Doðduðumuz þehirde el ele dolaþacak mýyýz bilemem ama,
Gönül sevdamýz yasak edilmiþ bizlere
Akýp giden bir hayatta son istasyondayýz
Ölümü kendimize baþ yastýk etmiþiz
Çok þey istemiyoruz aðalar,beyler bu hayatta
Bir birini isteyen toprak su gibi
Ölüm fermaný vermiþsiniz bizlere
Daha kaç bucak yer deðiþtireceðiz biz
Yaþadýðýmýz topraklar bize yasak
Senle yaþadýðým her aným
Senle aldýðým her nefes bana
Ölüm düþse de çiçek açmamýþ dalýmýza
Vallahi,berivaným azda yaþasak
Varsýn ölüm denilen namerdi
Her ikimizde elimizin tersi ile
Sonsuza dek
Silelim gel gönlümüzde ki
Sevdamýzýn berrak suyu ile…
Ölüm fermanýný veren dillere
Açýlmamýþ kapýlarýn zincirlerini bir, bir kýrýp geleceðe ýþýk tutacaðýz.
15/01/1991 Sungurlu Kemal TAÞTEMUR
Sosyal Medyada Paylaşın: