Ben hep yalnýzdým, Þehrin kalabalýk caddelerinde bile... Çok yabancýydým yýllarýmý verdiðim þehrime Bir o kadar da ýssýzdým...
Ben hep yalnýz üþüdüm Ve yalnýz kývrýlýp yattým buz kesmiþ yorganýmýn altýnda... Ýsmini dahi bilmediðim Filizlenmeden ölen ve adý konmamýþ aþklarýmýn düþünceleriyle uykusuz saatlerin akþamlarýndan sabahlara hep yalnýz uyandým...
Yalnýz ýslandým yaðan yaðmurda, Lapa lapa yaðan kar altýnda Yalnýz kavruldum sahillerin Çöl sýcaklýðýndaki kumsallarýnda...
Doðmuyor güneþ, Nefesini vermiyor bana Çözülemiyor buz kesmiþ yüreðim Ve ben hep yalnýz donuyor, Yalnýz üþüyor, Ve yalnýz eriyorum...
Bir el uzatýver bana Ýsmini bilmediðim Meçhul sevdalarýmýn kadýný Ya uzat ellerini ýssýzlýðýma bir son ver Ya da býrak yalnýz atan bu yürek Susuversin...
Kazým DOÐAN 29.Ocak 2011
Kazým Doðan Sosyal Medyada Paylaşın:
kazım Doğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.