Memleketim
Daðlarýndan yað akar, ovalarýn bal özü,
Güzelliðin öldürür, “sevmek” olur son sözü.
Irmaklarýn ne berrak, hayat verir akýþý,
Sanki kilim deseni, sanki heybe nakýþ’ý.
Denizlerin bereket, göz boncuðu göllerin;
Topraklarýn verimli, amber kokar güllerin.
Sanadýr sadakatim, vefa, boynumun borcu
Ne top iþler sur’una, ne de yýkýlýr burcu
Aldýrma, zamanla sen; sindirildin, ezildin,
Boðazýmda hýçkýrýk, düðüm oldun dizildin.
Bu Millet sahibindir, seni vermez yabana,
Vatan nedir anlatýr, sorsan daðda çobana.
Gözüm her an üstünde, toz kondurmam baþýna,
Binlerce þehit düþer, her bir çakýl taþýna.
Yaþým yetmiþ olsa da çaðýrsalar yürürüm.
Senin sevdan uðruna cephelerde çürürüm.
Göz kýrpmadan yoluna ateþlere yanarým.
Hiç çýkmazsýn aklýmdan, her an seni anarým.
Seni anlatamam ki anlatýlmaz bir þeysin.
Bazen dertli baðlama, bazen içli bir neysin.
Memleketim, bal küpüm, seni sevmek zaruret.
Ben yerine ölürüm, yaþa sen ilelebet.
01/2011/Konya
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tayyar YILDIRIM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.