Işıkllar Söndü Dost

Yalnýzlýk çöker gecenin ortasýna
Yýldýrým düþer duygulara
Gökyüzü yeryüzüyle birleþir
Zindan gece yüreðin ortasýnda aydýnlanýr
Sorgularsýn hayatý kendince

Sarýldýðýn her yaprak, kuruyup gazel olur ellerine
Sýrtýný dayadýðýn aðaçlar kökünden sökülür
Dost diye tuttuðun el yýlan olup çöreklenir beynine
Kene gibi yapýþmýþtýr beline
Kan emer, kan kurutur senelerce

Her þafak katranlýk doðar
Karanlýk çöker özüne
Dost baðýna ektiðin ümitler çürür
Yetiþende kof düþer yüzüne
Sinene gömdüðün dostlar kangren olmuþtur
Kan damlatýr gözlerinden senelerce

El açýp baðýna geldiðim
Dost bilip gönül yüzü sürdüðüm
Bir cam parçasý gibi düþerken ellerimden
Kangren yaralarýmý kanatma
Zeytin çekirdeðine gizlediðim ümitlerimi
Tuzlu çorak topraklara ekme

Özüm beden üzerinde balçýktan bir toprak
Üflenince dalda can bulurmuþ yaprak
Hayat dünya üzerinde sürgündür
Ancak anlarsýn yaþayarak

Ey dost yýlan kývrýlýr
Çanak olur girer deliðine
Dokunmazsan boþaltmaz zehrini üstüne


Þimdi dost muhabbet baðýnda ümitlerimiz kördüðüm
Sessiz sedasýz yüzünde öldüðüm
Dilek daðlarýna karanfiller diktim
Sonu yok maðaralarda çile þerbetleri içtim
Gül dalýnda ham dikenler biçtim
Dost verdin elinden dil zehrini içitim
Ben o karanlýk sokaklardan çoktan geçtim

Iþýklar söndü dost
Aydýnlýk yollarý artýk sensiz seçtim

Nurettin Aksoylu


Sosyal Medyada Paylaşın: