Melankoli nöbetlerindeyim yine, Yýldýzlar kararýp döküldü, Gün ortasý elimde kalem Güneþten bir eser yok gibi; Hani o dostlar birer birer gitti Ana bacý kardaþ, Arkadaþ,dost yoldaþ pusu kurmuþ eþkiya gibi Mevziye çoktan konmuþ... Melakoliyim dedim ya, Kimse sormasýn bana Olduðum gibi yazýyorum okusana; Nedir her köþe baþý Bir otobüs duraðý, Bu þehirde otobüsler Hala ulaþýmda mý Oysa transit geçtim bu duraklarý Bana deðiþim olduðunu söylemiþlerdi Yoksa deðiþmeyen sadece ben mi! Melankoliyim iþte, Var mý derdimin çaresi Bakýn doðada benim gibi Karanlýk kapladý her yerini Ama sabah uyanýr dilber gibi, Melankoli deðilse ne peki.... Yýl:13.04.2007 Saat:12.45-13.00 Çengelköy/Ýst. EROL KEKEÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
TİLHABEŞLİ FİLOZOF Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.