SALLANIR SALINCAKLARDA
Parkta artýk
salýncaklar bomboþ
bomboþ sallanýyorlar
býrakmýþlar kendilerini
rüzgarýn akýþýna
bir gidðip bir geliyorlar,
bir garip sessizlige gömülüyor
salýncaklar parkta her
sonbahar geldiginde,
sanki daha düne kadar buralar
bu park bu salýncaklar
gülerek koþup oynayan
mutlu çocuklarýn
yeri degilmiþ gibi,
sanki sevgililerin kaçamak
buluþtuklarý,koklaþtýklarý
yerler degilmiþ gibi,
birden koþup salýncaklardan
birine binip gözlerden
ýrak sallanmak geçiyor içimden,
sallanmak geçiyor içimden sallanmak,
þöyle çocukluguma
uzanacak kadar
sevgi tadýnda iþte safça,
ama birden korkuyorum
salýncaga binmekten
ona yaklaþmaktan ürküyorum,
onunla yabancý gibiyiz adeta
ellerim salýncaga el gibi kalmýþ
tutamýyorum bir türlü,
bulmaya,aramaya çalýþtýgým
çocuklugumun ellerini
býrakýyorum salýncaktan
içim sýzlayaraktan,
ve vazgeçiyorum kayýp bir
benligi aramaktan
yerine koyabilmek için.
Ve ömrün basamaklarýnda
bir yaz daha
geçmiþte kalýrken,ve
bir sonbaharý daha
yaprak,yaprak
tüketirken ben sararmýþ,
ve ben ayrýlmadan salýncaklarýn
baþýndan son kez,
içimde kabardýkça kabaran
yalnýzlýgýmý düþündüm bir daha,
ve yalnýzlýgýmý yükledim adýnca
sallanan salýncaklara,
sonbaharýn ninnisiyle
sallansýnda büyümesin
bir yalnýzlýk fýrtýnasý dinsin
bir mevsim daha uyusun
diye hiç ses etmeden,
býraktým salýncaklara yalnýzlýgýmý
býraktým salýncaklara çocuklugumu
terk edipte geldim...
06/10/1989/DRAGOS/------ Metin GÜRSOY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.