YAVRU CEYLÂN

YAVRU CEYLÂN



Batmada gün.
Yoðunlaþýrken kara bulutlar,
Üstümüze üstümüze
Yaðýyor yaðmur ,
Kulaklarým saðýr mý saðýr !


Takýlýverdi gözlerim,
Bir köþeye.
Baktýkça ,yanýyor,kanýyor içim.
Akþam,evreni sarmada.

Örtüyor karanlýk, kimsesiz Yavruyu,
Sinmiþ ,
Kentin kuytu , kirli bir köþesine.
Düþlemede belli,güzel günleri,
Onlarca kat acýyý,
Saklarken gözleri.


Umut,gelen,geçenden,
Çýðlýk çýðlýða belki de yüreði.
Karanlýða karýþýrken,denizin rengi,
Küçülmeye baþlar, dünyasý.
Ve Yavru Ceylân,Yavru Ceylân,
Nasýl,niçin
Dünyaya geldiðini bilmeden,
Sarýlýr,karanlýktaki çaresizliðine,
Yalnýzlýðýna.


Sol yanýmda sancý,
Yangýnlardayým.
Bu dert beni mahveder.
Ey karný tok,sýrtý pekler !
Deðiþtirin dünyayý !


Akarken þiirlere, yaþam,
Ceylânlar,sýcak aþ ister.
Bir yaz gecesi kadar
Isýnmayý,
En karný doymuþ kadar,
Bekler tok olmayý...


Ey Þiir Ustalarý !
En azýndan toplumsal bir yarayý,
Bir acýyý,
Bir kimsesiz Ceylâný
Duyumsatmak yeter,yeter !
Yeter !




NUR BENLÝOÐLU GÜRSEL // 20.01.2011 - ÝZMÝR









Sosyal Medyada Paylaşın: