VE SONSUZA KADAR, KAL HEP BENDE
Hani derler ya, sevda hasretiyle yananlar;
“Sen yaþama tutunduðum gerçek sebebimsin” diye,
Þimdi bendeki seni sana anlatmayý deneyeceðim.
Sen benim karanlýklarda üzerime örttüðüm;
Gecelerimi aydýnlatan, sýcacýk düþlerim, gibisin.
Sen, zamanýn içindeki sonsuzluðumsun,
Yokluðunda yüreðimin topraðýna,
Yaðacak olan, bulut bulut hüzünlerimsin.
Sen, hayatýn yüreðime çentiklediði acýlarý,
Yok eden, edecek olan mutluluðumsun…
Sen var ya sen; ciðerlerinde hayat bulan,
Nefesimsin…
Sen var ya sen; yüzünde mutluluk bulan,
Gülüþümsün…
Sen var ya sen; buz gibi karanlýklarýma dolan,
Aydýnlýðýmsýn…
Sen var ya sen; mevsimleri peþine takan,
Gecem/Gündüzümsün…
Zemheri ayazlarda yüreðimi sýmsýcak saran,
Ateþimsin…
Bir dua gibi adýný hecelediðim,
Senden önce hiç yaþamadýðýmsýn…
Arayýp da aksayarak yürüyen, yolunu þaþýrmýþ;
Topal zamanlarda bulamadýðým, kaybýmsýn…
Aslýnda sen nesin, biliyor musun?
Öznesi BEN, yüklemi BEN ve cümlesi BENSÝN…
Bendeki uzaklýðýný, sýfatsýzlýðýný unut,
Yüreðini yasla, seni delicesine seven yüreðime.
Ve sonsuza kadar kal, hep BENDE…
Emine PÝÞÝREN/Akçay
02.12.2010
Saat: 02:15
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.