Kaos/Bunalım

l
‘’ben / balkonda raký / yarým ay.
iki kiþilik kalabalýk etmiyor..’’
II
Sen beni alýp
Çocuk parklarýna götürmelisin
- sevecen bir baba gibi, özlediðin -.
Bana bir kadeh raký verip,
salýncaklara bindirmelisin.
Belki de yüzümde okuyup bu mutluluðu,
bir daha bulamaz nasýl olsa deyip,
beni o çocuk parkýnda býrakýp gitmelisin..
III
Anlarsýnýz birazdan, sarhoþum bu akþam.
- biraz Nazým okudum, ondan -
biraz da bir þeyler kaldýðýndan,
muhabbet - i sevdadan..
IV
Zor durumdayým,
kendime bir mezar kazmak durumundayým.
(denizleri, Küçük Ýskender gibi;
‘’gel pisi, pisi ‘’ diye çaðýrmaktansa..) .
Ya da, iç kanamalarýma
dostlar basmak zorundayým..
V
Ben kirli çarþaflarda öldürülen
þekillenmemiþ bir sperma deðilim,
iðfalden doðma,
orospu artýðý gece..
Direnmesini bilirim..
VI
Ben manyaðým.
Ben deliyim.
Tüm sýkýntýlara bir iskele,
ve yüzünde denizler taþýyan biriyim.
VII
Ayrý balkonlarda içilen rakýlar, eðer:
Rayýndan çýkan
ve bir midye tarlasýna gömülen tren,
zýpkýný yemiþ bir balýðýn bunalýmýna
- ucuz turlarla -
yeni konuklar götüren
ve þiirlerime
tarifesiz bir vapur gibi giren..
Saçmalýklarsa,
Artýk yeter demeliyiz
ve bir daha içmemeliyiz...

VIII
Resmini çekiyorum gecenin,
flaþ patlamýyor.
Þans iþte..
Bu benim hayatým ve korkusu,
korkular ki dinmez,
hayat ki içinde bir tek
kibrit olan, bir kibrit kutusu;
o da yanar mý, yanmaz mý?
Bilinmez..
IX
Ben, yazmaya yeminliyim, çocuk..
Üstüme gelme.
Bunlarý þiir zannedip de
sevinme..
X
(mutfakta bulaþýk yýkýyor, karým.
senin ancak bulaþýk yýkarken huzur bulan,
ve þiir yazmayý hayalcilik olarak yorumlayan
ruhunu kutsarým..)
XI
Bitti bulaþýk,
söndü mutfakta ýþýk,
ve balkonda yazýlan þiir..
Þiirler ki
zehirlerin en ürktüðü þeylerdir..

XII (bir baþka ýþýkta devam)
Ve bundan sonraki þiirler
ve bundan sonraki geceler
ve ne varsa yaþamak adýna
ve - özellikle - benim adýma
yaþanmamýþlarýn tadýna bir çaðrý
ve mermi uçlarýndaki ölümlerin habercisi..
Ölümden öte þiirler var mý?
Sevgi - anasýz babasýz bir yetimse -
yeni sevgiler doðar mý?
XIII
Þimdi intihar,
- ve tüm sevgilere noterden vekalet,
ya da dostlara ihanet - zamanýdýr.
Ki yeniden doðuþlarý andýrýr.
(Perde iner,
ýþýklar, bu kez, benim tarafýmdan kapatýlýr.)
XIV (Özet)
Zokayý midesine kadar yutmuþ
yarým bir izmarit,
kendisini ikiye bölen lüfere;
hayatýn tadýný anlatmaktadýr..





Sosyal Medyada Paylaşın: