Yokluk cehennemi
---------------------Madolyanýn arka yüzü.
Tahsilim fazla deðil, yalnýz meslek okulu,
Benim tek üniversitem, yalnýz hayat okulu.
Oldukça cesaretli, otuz yaþýnda vardým,
Ýyi bir iþletmeci, iyi bir sanatkârdým.
Müteþebbis ruhum var, biraz aklý evvelim,
Yeniliðe açýðým, tasarýmý severim.
Dokuz yüz yetmiþ yedi, yýlýnýn mart ayýnda,
Devletten üç ihale, aldým normal tavýnda.
Alt yüz bin dolarlýk, bu iþlerin tamamý.
Bir an ziyan etmeden, kullanýrdýk zamaný.
Yüz kiþi çalýþan var, þenlenmez mi iþ yeri,
Hepsi heyecan dolu, kýpýr kýpýr içleri.
Hükümet Milli cephe, Çoban Sülü baþbakan,
O günlerde basmýþtý, bu ülkeyi hafakan.
Yetmiþ sente muhtacýz feryatlarý yükseldi,
Ardýndan beþ Haziran, erken seçimi geldi.
Hemen ertesi günde, piyasalar canlandý,
Yüzde üç yüz, yüzde bin, ham maddeler zamlandý.
Üç kuruþken maliyet, beþ on katýna çýktý,
O caným Devlet baba! Üstüme dünya yýktý.
Ýþlerin bitimine, dokuz aylýk zaman var,
Ne kimseden anlayýþ, ne zerrece aman var.
O günler gelip geçti, iþimizi bitirdik,
Kurallarý kusursuz, hep yerine getirdik.
Bir buçuk milyon dolar, sýfýrýn altýndayýz,
Cehennemi hayatýn, en alçak katýndayýz.
Bunca sürpriz borçlar, illaki ödenecek,
Alacaklýlar haklý, sözüm yok ki denecek.
Devletin oyunlarý, bununla da bitmedi,
Onlarýnda iþleri doðru dürüst gitmedi.
Arkasýndan yirmi dört, ocak kararý geldi,
Beþ nisan doksan dörtte, gemimi tümden deldi.
Acýmadan her aya! uygun görünce caiz,
Devlet alacaðýna, yüzde yirmilik faiz,
Nihayet iki bin bir, gemim sulara battý,
Zebani iktidarlar, cehennemi yaþattý.
Bunca zaman içinde, baþtan sona gayrettik,
Sokaktan insan aldýk, aþ verip iþ öðrettik,
Bunlarýn içlerinden, onlarca patron çýktý,
Yurt dýþýna açýlýp, nice sýnýrlar yýktý.
Bütün kârým bu oldu, övüncüm onlarladýr,
Elli binide aþýp, çalýþan insanlarladýr.
Ömrümden otuz beþ yýl, borç ödemekle geçti,
Allah’la ben bilirim, geçti ya nasýl geçti?
Saydýðým, çektiðimin, binde biri olamaz,
Yaþayan iyi bilir, yaþamayan anlamaz.
Deryalarý aþtým da, dereler beni boðar,
Gecem yine cehennem, güneþ karanlýk doðar.
Kýrk sekiz yýl çalýþtým, emeðim borca gitti,
Ne gün yüzü gösterdi, nede çilesi bitti.
Allah’ýma þükür ki, itibar sarsýlmadý,
Onurumla iþ yaptým, lakin gücüm kalmadý.
Þartlarý zorlayarak, elanda uðraþtayým,
Kendim ile barýþýk, mihnetle savaþtayým.
Yokluk baþýma bela, fakirlik iftiharým,
Sefalet ömre ziyan, þikâyet intiharým.
Ýsyaným yoktur hâþâ, aklýmdan bile geçmez,
Þükretsem de halime, þükrüm þükür’e yetmez.
Ýnþallah aldanmayýz, yokluk küfre götürmez,
Aç kurt gibi kemirip, imanýmý bitirmez.
Anlamasam bilmesem, elbet bunda hikmet var,
Bana ziyan görünen, belki de en kutsal kâr.
Ýçimizde; kötülük zerre kadar barýnmaz,
Her nedense dýþýmýz, muhannetten arýnmaz.
Hani muhannet için “ölümden çetin” derler,
Yemin etsem yeridir, doðrusunu söylerler.
Taþýyamam bu yükü, aðýr gelir yaþýma,
Þu kocaman dünyayý dar ediyor baþýma.
Dizlerim çekmez oldu, gün günü tekliyorum,
Çaresizlik içinde, mucize bekliyorum.
Evdeki doðru hesap, pazarda yanlýþ çýktý,
Kiminle paylaþtýmsa, her suçu bana yýktý.
Bu kadar mücrim mi’yim, haklý yaným olmaz mý?
Delik cebim yamansa, üçle beþle dolmaz mý?
Ben parayý sevmedim, oda beni sevmedi,
Her zaman uzak durdu, bir kez boyun eðmedi.
Ýdamlýk mahkûm gibi, bir ferman var koynumda,
Ben sehpanýn üstünde, yaðlý urgan boynumda.
Günden güne artýyor, cellâtlarýn sayýsý,
Hepside birbirinin, ya emmi ya dayýsý.
Ne sehpayý çekerler, nede azat ederler,
Para kokusu var mý? Diye gelip giderler.
Lafýn bini bir para, yorulunca susarlar,
Ýçindeki öfkeyi, parmak verip kusarlar.
Ey keremi bol Rabbim, hesapsýz hazinen var,
Sana zarar mý verdim, bana elin neden dar?
Sýkýntýmý gidersen, sahi neyin eksilir?
Sen bilirsin derdimi, senden baþka kim bilir?
Kalbim durdu duracak, içime kan damladý,
Sana dua edecek, gücüm bile kalmadý.
Gerçi ki her halimi, demesem de bilirsin,
Zatýn murat edince, istemeden verirsin.
Allah’ým dertlerimi, kimlere arz edeyim?
Baþka kapýn var ise, söyle ona gideyim.
Bu gedayý kapýndan, elini boþ çevirme,
Aþkýndan öldürsen de, muhannetle devirme.
Gazabýnla kahredip, çevirmeden þaþkýna,
Lütfüne mazhar eyle, Hak Muhammed aþkýna.
Ýmanýmdan þüphem yok, diyemem ki yemin et,
Umduklarýma nail, korktuðumdan emin et.
Her kim görürse bizi, tuzu kuru sanýyor,
Bildiðini zan eden bile yanlýþ tanýyor.
Kimi ilgilendirir? benim hayat hikâyem,
Gençlere ibret olsun, yazmaktaki tek gayem.
Ýlahi adaletin, kurallarýn gereði,
Mihnet ile hoþ deðil, yaralýnýn yüreði.
18.01.2011…Mustafa YARALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.