Ýlk harfi, ilk sayýyý öðretti bana, Sadece harf öðretmedi aslýnda, Hayatýn kendisinde öðretti, Ne kadar zalim ve acýmasýz; Olabileceðini… Ýlk ayrýlýðý, Ýlk hasreti yaþadým onunla, Çok canýmý yaksada, Bu ders; Vefa borcum büyüktür hocama.
Yer; Adana Malazgit ilköðretim okulu Sabah 8 civarý, Veda konuþmasý ile; Daðladý yüreðimizi. Oluk oluk akýyordu yaþlar; Gözlerimizden. Bir türlü kopamýyorduk, Öðretmenimizden, Sonra; Bindi beyaz güvercin arabasýna, Gazladý… Biz adeta salya sümük aðlayarak, Koþmuþtuk ardýndan, Sonra dayanamayýp feryadýmýza, Durdu!.. Baktým; o da aðlýyordu, Yanýmýza gelip, Gözleri dolu dolu sesi titreyerek… Haydi çocuklar!.. Yeter dönün artýk deðiþi; Hiç çýkmýyor aklýmdan.
O kim mi? Adý Ayþe soyadý TÜRKEÞ, Namý diðer erkek AYÞE, Böyle derlerdi ona, Hoþuma giderdi benimde, Çünkü mertti ve sertti; Haksýzlýða ve zulme setti. Bir o kadar da þefkatliydi, Adlarý öðrenci olan; Çocuklarýna.