KİRLİLERİ TOPRAK TEMİZLER!
Okudum, düþündüm, tutuldu dilim;
Ne hakla kýzarsýn hay be kardeþim?
Aðzýný kaparsan, iþte mendilim,
Meðer sen neymiþsin vay be kardeþim!
Uçurtmalar mutluluktan uçuyor,
Ne kalemi kýrdýr, ne de ucu yor,
Dünya neden böyle? Ara, suçu yor!
Sýkýþýklýk yapma, kay be kardeþim!
Dereleri deþtik, daðlarý oyduk
Havayý kokuttuk, fanusa koyduk,
Topraðýn ve suyun nesine doyduk?
Bundan çýkarmalý pay be kardeþim!
Geçinir, düþünür kýt kanaatlý,
Kendini zanneder Hýzýr kanatlý,
Merkebe de düþse küheylan atlý,
Herkes kendisine bey be kardeþim!
Fazla deðer verme, dünya malýdýr,
Garibin giydiði kýrk yamalýdýr,
Ýçinden deðerli olmamalýdýr
Sýrtýna vurduðun heybe kardeþim!
Mera yeri diye salma düveni,
Ýçinde büyütme kendi güve’ni,
Kiþiyi denetle, yýkma güveni ;
Ýnanmanýn hasý gayb’e kardeþim!
Bir düþün, dünyanýn baþý, önü ne?
Usta, tutulmadan muhtaç ön üne!...
Her ne yapmýþ olsan gelir önüne,
Seni okuturlar teybe kardeþim!
Yol kesenin adý zorbaya çýkar,
Haksýz ne attýysan torbaya, çýkar!
Mutlaka yolumuz Ukba’ya çýkar,
Var mý ondan öte köy be kardeþim!
Geldiler, gittiler, tek tek giderler...
Görenler, yine de tamah ederler,
Örtüp üzerini, gizlice derler:
’Gözün topraktaydý, doy be kardeþim!’
Oy benim kardeþim, oy be kardeþim!...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.