YOKSAK
YOKSAK
Saatler yokluðunu çaldýðýnda,
karanlýk inmiþ oluyor örtü gibi.
Belki bir yorgan yataðýmýzda,
belkide bir perde gözlerimizde.
Boðulmanýn eþiðinde, hayatýn bitiminde.
Nefes siyah ve soðukken içimizde,
o zaman sokaklar ýslak ve sýcak.
Yalnýz oluyoruz kadehte.
Sarhoþ olamadan zamana,
Boþuna dolaþýyor notalar,
havada, seyyar va asýlý.
Boþluk boþluðu doðuruyor,
çizgiler kayboluyor kendiliðinden.
Büyüdükçe büyüyen bir kabusa,
satýrlarda kalsa diyoruz içimizden,
yanýyor içimiz, yanýyoruz.
Saatler yokluðunu çaldýðýnda,
Yalanlar sözlerde kalýyor,
seviþmeler saklý günlerde.
Sevmeler, hasretler
kumlara karýþýyor tane tane.
Kelebek kanatlarýnda rengarenk,
güzel günlerin renkleri,
kýsrak yelerinde dalgalanýyor esinti.
Dönmesi hýzlanýyor dünyanýn,
akrep ve yalkovaný azarlarca zaman.
Kör olup aðladýk günlere,
yaðmuru bekledik denizlerde,
lodosu dindirmek için.
Dolu bir yaþamdan attýk kendimizi,
beyaz çarþaflý sevmelere.
Saatler yokluðunu çaldýðýnda,
Bitmeyecek gibi tapýndýk,
yüreklerimizin içine akarca.
Kendimize býraktýk tutkularýmýzý,
rumca þarkýlarýn kýrýntýlarýyla.
Yok ise sevmenin günahý,
dudak izleri, öpüþlerindeki.
Güneþ doðururken, yeni bir günü,
dalgalar gibi gelen, sýzý ve acý,
saatler yokluðunu çaldýðýnda.
ART 10/03/2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.