Senin içinde olmadýðýn bir þehir, bir kasaba yada bir köy arýyorum.. Ve ben nereye gitsem zihnimin hammalýyla, yine seni ben götürüyorum. Mýsra mýsra vuruyorum seni duvarlara ve kaðýtlar seni taþýyamýyor artýk. Hasretinle dolaþýyorum sokaklarý, her sokak taþý adýný ezberliyor, kokun oluyor yeni doðan tomurcuk teninden renk alýyor kelebekler ve ben sevgili evet ben teninden ölüme gülerek uçuyorum..
Korkar oldum sevmeye sevilmeye.., Deli cesaretimi yitireli çok oldu...! Artýk ben de öfke doluyum AþK denilen o, þehre.
Ýnsanlari Ne kadar Düþünürsen düþün Onlarin Seni O kadar Düþünmediklerini Ögrendim.. dilin Karþindaki gozlere Karþi söyLemediði Sözleri Parmaklarin Kolaylýkla Yazabildigini Ögrendim... En fazLa Önemsedigim Kiþilerin Benden hep Uzaklastigini Ögrendim.. iyi insan olmanin Hep iyi Sonuclar Getirmemekte Oldugunu Ogrendim..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halil Araplarlı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.