AYAKLARIMIN EFENDİSİ

Sessiz ve sakin yürüyorm kaldýrýmlarýn belinde.
Her adýmda ’tak’ sesi yüseliyor benliðime.
Bir cami önünde geçiriyor beni ayaklarým.
Ve düþünüyorum ben niye burdayým.

Arka arkaya attýðým adýmlar çok güçlü idi oysa...
Birden durdu caminin giriþ kapýsýnda araba.
Ýstemsiz bir hareketti gözlerim þaþýrdý duruma.
Bir ses yükseldi inceden nüksetti kalbimin atýþlarýna.

Kimsesizdi heryer, sadece bir kalbin sesi...
Daðýldý gök yüzünün o kirli nefesi...
Ve içeriye girdi kalbimin efendisi .

...

BÝr kapý açýldý cýzýrtýyla inceden
Hafýzamý yokladým içeriye girerken ben
Ne biliyordum? Hiçbir þey. Ne okurum bilmem
Peki neden ayaklarým beni dinlemiyor? kime hükmediyorum ben.

Kimse yoktu etrafýmda düþündüm .. doldu taþtý içersi birden
Herkesin yüzü gülüyordu peki dýþardakilerin neden gülmüyor?
Saf saf topladndý bedenler çaresiz bir an...
Neden herkes burada deðil? Sadece yaþlýlar uyanan...
Çaresizce sokuldum bende aradan

...

Aradan yýllar geçti yok bir ’týk’ artýk
Azrail bastý kalbime çýkan son nefesti artýk
ve düþündüm gülerek nedir bu ayrýlýk..?
Ayaklarýmýn efendisi .. hayatýmýn sonu yokluk ..

M.Faruk GÜLTEKÝN
(Bir Manevi Dostumun Son Sözleri)
Sosyal Medyada Paylaşın: