GERÇEĞİ BULMAK.

Hüzünlü halime, bakmayýn benim.
Ýçim huzur dolu, dýþým derbeder.
Ýlahi kudretle, nurlanýr tenim.
Yazgý Allah’tandýr, bilen sabreder.

Geceler uzundur, uykuyla geçmez.
Þeytana uyanlar, sabýrda etmez.
Þairlik Mevla’dan, her kulu seçmez.
Ýlham yaratandan, bilgiçlik yetmez.

Yoksul Yunus niçin, gitti dergâha.
Ýçindeki ateþ, yaktý bendini.
Çile çekti erdi, orda selaha.
Ham topraktý piþti, buldu kendini.

Mal mülk ateþiyle, yanmasýn gönül.
Kibir deryasýnda, boðulma sakýn.
Küçüðü severken, uluya eðil.
Her þeyin sonu var, kýyamet yakýn.

Yüce Mevla verir, isterse vermez.
Hak edenler içer, pirinden dolu.
Ýblise uyaný, Rabbim de sevmez.
Terk etme ey þair, o nurlu yolu.

Ýmparatorlar var, sultan padiþah.
Müstahkem kaleler, yýkýlmýþ gitmiþ.
Hani nerelerde, maðrur þehniþah.
Surlar yýkýlýnca, saltanat bitmiþ.

Hakk yolda olanlar, hep galip geldi.
Hidayet Allah’tan, hak eden alýr.
Ferhat Þirin için, daðlarý deldi.
Þeytana uyanlar, hep yolda kalýr.

Benim yönüm belli, dönemem asla.
Ben þair kulunum, içim dýþým bir.
Geçirmem ömrümü, yeisle yaþla.
Yaratan isterse, yapar kulu pir.

Garip Türkmendaðlý, senle ayandýr.
Yakar bedenini, sevginin koru.
Küçüðe büyüðe, saygý duyandýr.
Mücadele eder, görse de zoru.
HÝLMÝ CAN.
4.ARALIK.2010.

(3140)

Sosyal Medyada Paylaşın: